Spontaniteit en chaotiek!

Blog 4

Na een busrit van ongeveer 4 uur, kwamen we (dinsdag 24 januari) aan in Hoi An. Toen we de bus uit stapten zagen we direct het theater liggen en, cultureel als we zijn, gingen we erheen en zagen dat er vanavond een waterpuppetshow was. In Hanoi zijn we hier ook naartoe geweest, maar deze was buiten dus dat maakte het toch anders. De show was weer ontzettend leuk en we hadden weer veel gelachen. Hierna gingen we uiteten bij iets best luxe want we vonden dat we dat hadden verdiend. We hadden nog geen drinken besteld, en er kwam een jonge man naar ons toe die beweerde dat hij bij Larue werkte (biermerk). Hij bood ons bier aan en daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. Geen zorgen, het was veilig. We kletsen met de man en een vriend van hem, aten wat en reserveerden ons home stay hostel waar we daarna naar toe gingen lopen. Een onwijs schattig vrouwtje in een nog schattigere pyjama wees ons de kamer. 
De volgende dag regende het heel hard en besloten we uit te gaan slapen. Rond 12 uur werden we wakker en gingen we ontbijten bij een superleuk tentje die pannenkoeken had. Vervolgens gingen we naar de 'Japanese covered bridge' lopen maar de zoektocht duurde wat langer dan nodig was. We waren er zo'n 30 keer langsgelopen voordat we door hadden dat dit het was. We liepen ook langs verschillende 'old houses' en de 'assembly hall of the Fujian Chinese congregation' maar de entree was nogal duur dus het bleef bij langslopen. Het weer was wat beter geworden dus we zetten het op een winkelen. Dus daar liepen de shopaholics, door de gezellige straatjes van Hoi An met overal lampionnetjes. We gingen nog ergens lunchen en kochten nogal veel leuke souveniers. Het begon te schemeren en de sfeer in de straatjes werd nog leuker, romantischer, en gezelliger want de lampionnetjes gingen aan. We besloten een restaurantje te zoeken voor avondeten en namen een toetje wat geweldig lekker was. Met gevulde buikjes liepen we terug naar ons hostel waar we urenlang kletsen. Toen we wilden slapen had de buurman heel gezellig een horrorfilm op staan waar we nogal bang van werden. Gelukkig stopte die snel toen Lot hard op de muur klopte. Voor de veiligheid zetten we de stoel vast voor de deur. We namen het zekere voor het onzekere en konden veilig gaan slapen. De volgende ochtend (25 januari) was ons idee om naar het strand te gaan fietsen, een busticket te kopen voor naar Mui Ne de volgende dag, wat winkeltjes bekijken en uiteten te gaan bij het 'red bridge' restaurant waar Lot 2 jaar geleden heen was geweest. Zoals gewoonlijk veranderde ons plan nogal. Het was opeens super lekker weer dus we namen de bikini mee en wilden een stranddagje houden. Na de busticket te hebben gekocht en te hebben ontbeten in ons favoriete tentje van Hoi An (met de pannenkoeken) begon de fietstocht. We fietsen langs het strand van An Bang door naar Cua Bai en wilden daar zwemmen/zonnen. Maar deze 10 kilometer was een beetje voor niks want er bleek geen strand te zijn, alleen stenen. Het uitzicht was wel onwijs mooi. We besloten terug te fietsen naar An Bang en daar ergens te zwemmen. Maar toen gebeurde er iets verschrikkelijks. Onderweg zagen we een hondje op de weg liggen en Nik zag meteen dat het fout was. Hij was niet lekker aan het liggen, hij was overreden. Er lag bloed om hem heen en we stopten direct. We moesten beiden meteen enorm huilen en trokken daarmee de aandacht van een man van wie de hond bleek te zijn. Het was net gebeurd. De man ging hem begraven en wij fietsen compleet overstuur door. Vervolgens zagen we vechtende honden die elkaar bijna aan het afmaken waren. Ja hoor dit kon er ook nog wel bij. We stapten af en Nik gooide een stok tussen de honden in. De zielige hond kon vluchten en had wat bloed maar liep nog normaal dus met een gerust hart fietsten we door. We vonden snel een plekje om te zwemmen wat super lekker was. Tijdens het omkleden werden we nogal begluurd door wat Vietnamese jongens maar na wat Engels te hebben geschreeuwd dat ze een leven moesten gaan zoeken, gingen we op de fiets naar het red bridge restaurant. Eenmaal aangekomen (na weer een uur fietsen) bleek dit niet echt te kloppen met wat Lot in haar hoofd had. We waren in de middle of nowhere. Oeps verkeerde adres. Na het opnieuw te hebben opgezocht en weer een tour de france te hebben gefietst, kwamen we aan maar bleek hij dicht te zijn. Dus toen maar weer terug naar het centrumpje en daar wat te eten zoeken. Na het eten gingen we terug naar ons hotel.
Vrijdag 27 januari checkten we uit bij het hotel en legden onze tas alvast bij de travel agency waar we de tickets naar Mui Ne hadden gekocht. We gingen ergens ontbijten (brunchen) en gingen vervolgens alle winkeltjes af in Hoi An. We kochten lampionnetjes en nog veel meer leuke frutseltjes. (Nee, er past niks meer in onze backpack maar we vinden toch steeds nog een plekje). Het was ontzettend warm dus we gingen op een terrasje aan het water zitten en een ijsje eten. We moesten ook vroeg eten omdat we met de bus moesten, dus deden dat ook meteen. We liepen terug naar de travel agency en waren iets te vroeg dus gingen nog wat winkeltjes af. Ik weet het, Nik en Lot ergens te vroeg? Het gebeurd inderdaad zelden. Toen de bus kwam settelde we ons want het was een lange rit. Zo'n 18 uur. Zaterdag rond 1 uur smiddags kwamen we aan in Mui Ne en gingen een tentje opzoeken met WiFi om een hostel te vinden. Dit bleek nog moeilijker dan gedacht maar uiteindelijk lukte het. Alleen wel gedeelde slaap en badkamer. We gingen erheen en legden onze spullen neer maar we hadden tot onze grote vreugd geen gedeelde kamer, maar een kamer voor ons alleen voor hetzelfde geld. Maar 8 dollar voor 1 nacht. Vervolgens gingen we een groepstoer boeken naar de witte en rode zandduinen. Na de prijzen te hebben vergeleken bij verschillende travel agency's vonden we een goedkope die ons met de jeep overal heen bracht. Het was nog redelijk vroeg, en lekker weer, dus we deden de bikini aan en gingen op het strand liggen en zwemmen. We hebben heerlijk gezwommen, gelegen, ijs gegeten en daarna bij de Mexicaan gegeten.  We zouden rond half 5 snachts worden opgehaald met de jeep om naar de white sand dunes te gaan dus we gingen om oma'tjes tijd slapen. Om een onmenselijke tijd van half 4 snachts werden we wakker. We maakten ons klaar en wachtten buiten op de jeep. Na een geweldige jeeprit van ongeveer een uur kwamen we aan bij de duinen. We zochten een leuk hoopje zand uit om de opgang te bewonderen. Na een tijdje wachten kwam de zon tevoorschijn. Het was prachtig. Nu moesten we terug lopen naar de jeep. Maar waar stond die ookal weer? Na alle mogelijke parkeerplekken te hebben bezocht, kwamen we een half uur te laat bij onze jeep. Met een iets minder vrolijkere chauffeur gingen we verder naar de red sand dunes. Ook dit was een hele mooie ervaring (als de chinezen met selfiesticks en peacetekens kunt wegdenken). De next stop was fishing village. Dat was een vissersplek voor de locals. We liepen over het strand en zagen tot grote schrik een boel levende zeedieren liggen tussen een groep Aziaten. Zoals een zeester en schelpdieren. Als dierenliefhebbers die we zijn, gooiden we ze 1 voor 1 terug de zee in. Totdat er een Aziaat vroeg wat we aan het doen waren aangezien ze die dieren mee naar haar hotel wilde nemen. We zeiden dat we dat belachelijk vonden en dat de dieren in de zee hoorden. We wensten haar een fijne dag met haar kut hotel en liepen nonchalant weg. De vrouw bleef vol verbazing achter. De laatste stop was een waterval waar je doorheen kon lopen door een laagje water. Dit vonden we heel leuk om te doen. Normale mensen moesten betalen, maar slim als wij zijn, liepen we langs de arrogante Vietnamees zonder te betalen. We werden weer afgezet bij ons hotel en gingen weer eens voor de verandering pannenkoeken ontbijten. Bij het betalen kwam Lot erachter dat haar portemonnee weg was. We renden naar de travel agency waar we een busticket hadden gekocht naar Ho Chi Minh voor vandaag en legden uit dat we de portemonnee gingen zoeken. Dus eerst naar het hotel waar hij niet bleek te liggen. Toen naar de travel agency (John) waar we de jeeptour hadden geboekt. De man kwam meteen ter actie en belden in het rond. Maar ondertussen moesten we de bus halen. Op afwachting van John stapten we de bus in. Er werd op het raam geklopt en de redding leek nabij. De portemonnee lag nog in de jeep. Schreeuwend en knuffelend gingen we de bus uit en renden naar John. We misten nu wel de bus maar de portemonnee was belangrijker. We moesten nieuwe bustickets kopen, en namen de bus van 4 uur (Pm). Lot kwam erachter dat er wel 500.000 dong (zo'n 20-25 euro) was gestolen. Maar dat maakte al niet meer uit. Het was nu nog half 11 dus we hadden de hele middag. Met 30 graden wisten wij wel wat we gingen doen. Zwemmen en zonnen. Eenmaal eruit ziende als een kreeft, gingen we wederom bij de Mexicaan eten en namen de bus naar Ho Chi Minh city. Na 5 uur rijden arriveerden we in het centrum en stapten uit als rode beach babes, met verbrande hoofden, waivy hair en teenslippers aan met een loodzware backpack om in een moderne en grote stad. We aten nog een late night snack bij de KFC en reserveerden een hotel voor de komende 3 nachten. Eenmaal aangekomen keek Nik in de spiegel en was rood met witte stippen. We waren doodmoe en gingen slapen. 
Liefs Nik en Lot!
#nikenlotgoabroad 

*Disclaimer*
Het klinkt alsof we veel geld uitgeven en onvoorzichtig zijn, maar in werkelijkheid zoeken we altijd naar het goedkoopste en geven we elke dag weer minder uit dan ons budget. Soms gaat er wat mis maar daar leren we juist van en hoort gewoon bij ons leven. We zijn nogal chaotisch en plannen dingen spontaan maar dat vinden wij juist leuk.